Hasta siempre Alicia

Als goede, strijdbare mensen veel te vroeg sterven is de pijn extra zwaar om dragen. Op 11 januari moesten we afscheid nemen van Alicia Jrapko. Als jonge vrouw ontvluchtte ze de Argentijnse dictatuur. Later kwam ze in de VS terecht en ging ze zich inzetten voor de solidariteit met Cuba, in de eerste plaats als trekker van de Free the Five beweging daar.Vaarwel lieve Alicia, compañera de lucha. In de jarenlange strijd om de vrijheid van de Cuban Five stonden we zij aan zij. Al zat er meestal fysiek een oceaan tussen. Enkele keren konden we direct samenwerken tijdens de internationale ‘Five days for he Five’ die je op touw zette in Washington. Of tijdens de Internationale Onderzoekscommissie rond de zaak van de Cuban Five die we in Londen organiseerden vanuit de Europese Coördinatie voor de vrijheid van de Vijf. Ik leerde je kennen als een sterke, geëngageerde vrouw en een lieve, hartelijke vriendin.

Alicia, je hebt het gevecht tegen kanker verloren, maar je leeft verder in ons hart. Jouw onvermoeibare inzet is een bron van inspiratie. Onze diepe deelneming aan Bill Hackwell, haar levensgezel, en aan haar kinderen en kleinkinderen. We zullen haar erg missen.

Katrien Demuynck, erevoorzitster Cubanismo.be 

Alicia Jrapko en Katrien Demuynck tijdens de 5 days for the Cuban 5 in Washington

Lees hieronder de hommage van Cuban Five leider Gerardo Hernández Nordelo,  en Coördinatrice van de Internationale Free The Five Comité, Graciela Ramírez Cruz

Beste kameraden en vrienden,

Met diep verdriet melden we u, namens haar familie, dat onze dierbare kameraad, zus en vriendin Alicia Jrapko op de avond van 11 januari van ons is heengegaan. Ze vocht meer dan twee jaar tegen een wrede ziekte. Ondanks de zware behandeling stopte ze nooit met werken zo lang ze het aankon. Als er één iets was dat Alicia betreurde, dan was het niet langer kunnen bijdragen, liefhebben en leven met de energie die haar altijd kenmerkte.
Alicia was een grote Argentijnse revolutionaire arbeidersdochter. Al op zeer jonge leeftijd vervoegde ze de strijd van een generatie die droomde van de opbouw van een Argentinië met sociale rechtvaardigheid voor het volk. Alicia zei in een interview: "in Latijns-Amerika is een grote bewondering ontstaan voor Cuba, voor Fidel, Raul, Che en zovele andere revolutionairen. In Argentinië wilden we hetzelfde, maar het is niet gelukt en een groot deel van mijn generatie verloor haar beste kinderen."
Alicia werd geboren op 1 januari 1953 in Merlo ( provincie Buenos Aires) en groeide op in Córdoba, waar ze journalistiek ging studeren. De in 1976 ingestelde militaire dictatuur van Argentinië ontketende echter een felle repressie tegen alle militanten van het volk. Dertigduizend mensen werden gearresteerd en verdwenen. Onder hen veel van Alicia's klasgenoten. Ze kon haar studie niet afmaken en met alleen de kleren die ze aanhad, moest ze in '76 vluchten.
Elk van Alicia's drie kinderen draagt als tweede voornaam de naam van haar verdwenen kameraden: Gabriela Emma, Eileen Mabel en Juan Alberto.
Gedurende verscheidene jaren leefde ze in ballingschap in Mexico. Daarna vestigde ze zich in de Verenigde Staten, het moeilijkste en tegelijkertijd het meest noodzakelijke land om de Latijns-Amerikaanse zaak te steunen en om te strijden tegen het imperialisme. Het was moeilijk voor haar om de agressie, de leugens en de aanvallen van de media en de regering tegen Cuba te begrijpen.
Alicia sloot zich aan bij de strijd van Amerikaanse arbeiders en werkte vanaf begin de jaren '90 mee aan solidariteit met Cuba via IFCO-Pastors for Peace. Daar werkte ze nauw samen met dominee Lucius Walker. Zij was coördinator voor de westkust van de VS. Zo hielp ze Afro-Amerikaanse en Latinostudenten om een beurs te krijgen zodat ze gratis geneeskunde konden studeren aan de Latijns-Amerikaanse school voor Geneeskunde (ELAM) te Cuba en zo dokter worden voor hun gemeenschap. 
Haar solidariteitswerk bracht haar elke dag dichter bij Cuba. Ze was woordvoerster van vele karavanen van Pastors for Peace, die duizenden kilometers door de VS trokken om de leugens van de VS-regering tegen het eiland te weerleggen. Tegelijkertijd zamelden ze humanitaire hulp in als een symbool van solidariteit met het Cubaanse volk. "We wisten dat onze humanitaire hulp voor Cuba symbolisch was, maar we wilden laten zien dat de regering van de VS de solidariteit tussen de volkeren niet kon blokkeren. We wilden ook laten zien dat Cuba er niet alleen voor stond. De ervaring van het reizen naar Cuba met de karavanen van Pastors for Peace heeft mijn leven voor altijd veranderd en heeft me dichter bij Cuba en de Cubaanse bevolking gebracht", zei ze in een interview.
In 2000 stond Alicia vooraan in de strijd voor de hereniging van Elián González met zijn vader in Cuba, maar haar fundamentele werk ligt in de strijd voor de vrijlating van de Cuban Five die onrechtmatig gevangen gezet werden, omdat ze de activiteiten van terroristen in de Verenigde Staten tegen Cuba opvolgden.

Alicia nam met vastberadenheid en ongeëvenaarde moed de leiding op zich van het Internationaal Comité voor de Vrijheid van de Vijf in de VS. Ze slaagde erin vakbondsleden, religieuze leiders, congresleden, juristen, intellectuelen, acteurs en kunstenaars te winnen voor de campagne voor de vrijlating van de Cubaanse antiterroristen Gerardo Hernández Nordelo, Ramón Labañino Salazar, Antonio Guerrero Rodríguez, Fernando González Llort en René González Sehwerert.
Ongeacht de risico's en de enorme afstanden, bezocht ze Gerardo Hernández meer dan honderd keer in twee federale hoge veiligheidsgevangenissen, van 2002 tot zijn vrijlating in 2014. Ze deed dat samen met haar partner in strijd en dromen, Bill Hackwell. Bovendien was ze een permanente en liefdevolle steun bij het bezoek van familieleden van de Cuban Five.
Alicia's enorme werk en haar politieke engagement vielen op bij het Cubaanse volk, dat haar verschillende onderscheidingen toekende. Onder meer de "Félix Elmuza"-medaille, toegekend door de Cubaanse Unie van Journalisten, het Schild van de stad Holguín en de Vriendschapsmedaille, toegekend door de Raad van State via het Cubaans Instituut van Vriendschap met de Volkeren (ICAP). Dat kreeg ze voor haar grote inzet gedurende de jarenlange strijd voor de vrijheid van de Cuban Five.

Alicia steunde sterk de Bolivariaanse Revolutie van Venezuela, het nalatenschap van Hugo Chávez en president Nicolás Maduro.
We komen pagina's te kort om het enorme werk te beschrijven dat deze moedige vrouw met buitengewone bescheidenheid, eenvoud, waardigheid en trouw heeft verricht. Ze stelde al haar energie in dienst van de strijd om een betere wereld gedurende haar waardevolle leven.
Sinds 2011 was Alicia medevoorzitter van het National Network on Cuba (NNOC). Ze was coördinatrice van het Internationaal Comité voor Vrede, Rechtvaardigheid en Waardigheid voor de Volkeren in de VS. Ze was ook oprichtster en mederedactrice van de Engelstalige versie van Resumen Latinoamericano. Ze richtte de VS-afdeling van het Netwerk ter Verdediging van de Mensheid op (Red de Defensa de la Humanidad) en was er lid van het Algemeen Secretariaat. Tijdens haar laatste project was Alicia, ondanks haar ziekte, medevoorzitster van het comité voor de Nobelprijs voor de Cubaanse Medische Brigade Henry Reeve. Dat was de zoveelste inspanning in haar onvermoeibare strijd tegen de misdadige blokkade van Cuba.
Haar naam, Alicia, betekent waarheid. Die waarheid heeft onze dierbare Ali haar leven lang als een vlag gedragen. De waarheid van het volk tegen het onrecht. De waarheid, de eerlijkheid, de waardigheid en de bescheidenheid van ware revolutionairen, die in staat zijn alles te geven, zonder enige andere ambitie of persoonlijk doel. Alicia's stijl van leiderschap trok mensen aan. Ze leidde die strijd altijd met een grote glimlach en oprechtheid. Daardoor verdiende ze ieders respect.

Ze vereerde ons met haar vriendschap, haar genegenheid en haar enorme moed. En ze laat ons allen achter in deze oneindige droefheid, maar met haar voorbeeld van leven, strijd, edelmoedigheid, waardigheid en hoop.
Al onze liefde gaat naar Gabriela, Eileen en Juanito, haar geliefde kinderen, haar dierbare levenspartner Bill Hackwell en haar zes kleinkinderen. De jongste, Che Simón, is geboren op 5 januari jl. Ze kon hem niet zien of in haar armen houden, maar luisterde met een grote glimlach naar een geluidsopname van zijn toekomstkreet. Onze liefde ook voor haar dierbare broer in Argentinië, voor familie, vrienden en collega's in de Verenigde Staten.
We zullen je nooit vergeten, soulmate, allerliefste zus.

Vaarwel liefste Ali!

Je blijft altijd in ons midden!
Tot de overwinning, altijd!

Gerardo Hernández Nordelo, Graciela Ramírez Cruz.